In deze tijd van pandemie ben ik me bewuster geworden van hoe ik met situaties omga. Dan bedoel ik niet alleen omgaan met de maatregelen maar ook hoe ik omga met alle emoties bij de mensen om mij heen. Mensen die ik ken (of dacht te kennen).
Waar de één ogenschijnlijk vrijwel moeiteloos de 1,5 meter samenleving tot nieuwe normaal verheft, schiet het bij de ander letterlijk en figuurlijk geen meter op. Ik vroeg me af waar dat door komt. Dat verschil in veerkracht, relativering, doorzettingsvermogen of wat het ook mag zijn waardoor de ene persoon meer moeite met een situatie heeft dan de ander.
Ik kwam op het woord levenskunst. Een woord dat voor mij al geruime tijd betekenis heeft. Vroeger al. Wanneer mensen mij vroegen wat ik wilde worden was “levenskunstenaar!” naast profvoetballer het antwoord dat ik het vaakst gaf.
En nu we met elkaar alweer een tijdje in ‘de 2e Lockdown’ zitten pleit ik voor het verplichten van het vak levenskunst op scholen. Minister Slob let op:
Met levenskunst bedoel ik:
1. toekomstige generaties bewust maken dat je kunt kiezen hoe je met een situatie omgaat. En….
2. …dat het helpt als je weet dat bij het maken van keuzes je ook rekening kunt houden met anderen.
Levenskunst op school dus, zoek je een docent? www.yin-advies.nl